jueves, 12 de abril de 2007

tenderete de calzones: homenaje a mi padre.

desde el exterior esta es la vista que se tiene del cuarto de baño de mi habitación en el hotel don quijote, ciudad hidalgo (chiapas).

10 comentarios:

Anónimo dijo...

Plumillas gallego: Consulta la página web: prensa libre.com y en ella te puedes enterar de todo acerca de Guatemala y todos sus departamentos, viene de todo y es muy interesante. Te puede valer de mucho si decides entrar a este país.

Anónimo dijo...

Plumillas: Es la primera web de la primera página y luego: viaje a Guatemala que está a la izquierda, anda so huevón

Anónimo dijo...

Plumillas:Para tu información debes de mirar con esta palabras en Google: maras de Guatemala, el asunto que en todas las páginas se dicen, que desde luego no es muy tranquilizador. ¿ Se ha sentido el seismos en Chiapas?.

Anónimo dijo...

Plumillas: Eisto e un conto, de exos seres que en a terra que pisas chaman: os galegos. Eu non sei meu filliño xournalista plumillas si tamén se lle aplica al resto dos españois migrantes y que das Españas, por exemplo os jándalos do sur.

Están dos galegos falando unha manán que van facer la mudanda de un armario de casa de su nai a outro sitio y sale a la rúa sólo un galego chevando o armario al hombro, fodido toudo a os esforzo do traballo de chevar o moble.

Pero Xuso...¿ tí no falaste que íbais a levar o armario con teu hirmán, donde carallo está?.

Eu falei eixo y estamos os dos, levando este puto armario que pesa un carallo. Fala Xuso.

Pos eu non veu a teu hirmán traballando. ¿ Donde carallo está?

¿ Cómo que o meu hirmán no esta traballando?, si carallo va metido ditro do armario suxetando a roupa pra que nos se descaralle o percheiro.

Anónimo dijo...

boriiis. Mu bonito...Ya veo que las banderas de tu casa son la ropa "tendia"..jajja espero que sepas por donde van los tiros. Hoy me ha llamado mi tia para hablar con mi padre y, como sabe de tu aventura por mi, me ha preguntado como andabas. Al decirla que ya andabas por chiapas, se ha puesto muy contenta (cosa que yo no entiendo muy bien) y me ha pedido que te made abrazos para los zapatistas de su parte. Déspués me ha dicho que también te diga que sigas pa'lante asique ya lo sabes...contamos tu historia...ponis jodar...Alaaaa, nos vemos en el Mcdonald's...

Anónimo dijo...

Hey, Boris, maldito el puto viaje que te estás armando. Espero que los dioses, entere ellos Quetzalcóatl, te estén quiando -no sólo con fines lujuriosos-, sino que te conduzcan a una nueva forma de entender, este, nuestro mundo, e intentar enmendarlo. Espero verte pronto. Cuídate mucho.

P.D.
Folla endemasía.

Anónimo dijo...

Se me olvidaba.
¡Viva la República!

Anónimo dijo...

Plumillas: He leido en un diario de México DF, que en las pirámides de Teotihuacán, cuando llegue el equinocio no van a dejar que los guiris se suban para recibirlo. Yo no se ni pollas que carallo hacen cien tios subidos en lo alto del peazo montonaco de piedas bien puestas de ese sitio, pagandole el soletón.

Qué pasa nene, que hacen lo mismo que en Pisa, que se ponen a quinientos metros de la torre daleá a retratarse sujetandola pa que no se meta un tretón?.

Te hablo en lenguaje conocido de quien sabes y que es estupendo decir cosas asín

Sácanos retratos Plumillas de sitios de casas de putas, de restaurantes chungos de como describe Mendoza en Barcelona, que me encanta el pensar el peazo pollo asao que me comería tan agustico.

En caso de que dudes o estés cagaicko de incertidumbre, tienes que tirar palante ni pollas a donde los pasos te lleven. Si dudas piensa que una aventura empieza poniendo la patilla palante y hacer eso munchas veces. Venga Plumillas que tienes los cojoncillos como los leones pegaos al kulo y no sueltos penduleando.

Anónimo dijo...

Xournalista do carallo:

Ti sabedes filliño, que cando te hemos levado, a tua nai, mais eu a ver terra, sea en o tren, o en auto, apenas chegamos teñemos todos moita fame. De pequeno ti ibas cheo de xoguetes, con os héroes e ibas facendo aventuras con eles, fodiendo a veces a miña pacenza o las de os demais. Eu qúería como o neno te portaras ben y non meterte con a tua hirman, y ela con o chifle dos seus berros teñer como moitas veces que nombrar a os santos. Logo falaba a tua nai, que eu era moito irreverente e borde. CAjo no demo con o neno, que revoldeiro está feito o cativo, falaba a tua nai.

¿ Ti xounalista, queridiño?. Non che acordas de as cousas vividas?. Ti xa estás feito un home, millor te vean que tí eres galego en esa terra aunque jandaliño que nin sabe bailar a sevillanas como as mozas eisas de Zevilla que moven o cú e levan o escote que eixo e o Canal de Panamá. Manda carralo como se moven danzando con o tema de Xirqalda o rio Guadalquivir.

Anónimo dijo...

Plumillas: De novo eu vou a contarte un conto de un velliño abó de unha amija da tua nai, que a pobre garrulo foi a Guerra do Marruecos. En tempos de Alfonso XXIII

Eira, este home natural da Guardia de Jaén, y chegaron unha parellla da GArda de Asalto a por el par levar a guerra, a matar mouros en eisa terra do norte de Marruecos.

Eiste home, estando en as trincheiras da guerra conta o mouro, la vez que no andaba descarallado pegando tiros con o Mauser contras os borricos, e as chumbeiras o as palmeiras de as aldeas de os mouros, collía un borrico militar e iba a buscar caraois as zonas donde se crían, porque se os comen igual con su ferbaboa igual que en a Guardia.
Tuviron que ver, porque a o amanecer, chegó unha patrulla y esperaron a que acabaran de coller os caracois, le `pegaron dos tiros a o borrico, les quitaron a roupa e as botas y en churrasco se comeron a o animal.

Os estou escribendo,- escribía en as cartas- como sonan as balas enriba das pedras por encima da miña gorra. Si me pega unha o me vuelann a orella xa he falado con un amigo pra que acabe la carta y os chegue a vos polo correo.

Que sepais que eu estoy escibindo ben ahoura, pero si me meten un balazo os mouros e me deixan morto a cousa xa non pode ser igual, a lo cual quiero sepais donde me vais a poñer os meus osos caso de levarme morto a La Guardia.

A o parecer, cada vez que mandaba el paisano a carta de eisa guerra de Marruecos, as vellas pendejiñas do pobo, as nenas, toudos iban a que o carteiro abrera a misiva y leendo informara dos infortunios de eiste guardeño en a guerra de Marruecos y salían da cova todos berrando con grandes gritos de soidades, morriña y demais cousas, porque cando os atraparon os mouros collendo caracois, lle mataton o burriño, faceron churrasco picante con a carne , y perderon lo recollido de caracois, eista cousa en o pobo calló muy mal desde logo, pero meu fillino
moi mal. Toda as vellinas e suas fillas marcharon rapidiñas pra o convento a rezar a San Sebastián bendito pra que a eiste paisano os moros ni lle deran un balazo e a capileira u deixarlo morto e tamen que non foderan outro burro para llevarlo a facer churrasco.

O home, o soldado volveu sin un rasguño. Logo resultó que no estuvo en pirmeira linea de combate con os mouros nin un carallo, ni lle foderon os burros ni tres carallos, nin nada de caracois. Era que tiña unha boa inaxinación pra contar contos. Non sabía que iba a teñer a toudas as vellas do pobo acojonadiñas toudas con as crónicas que mandaba e que tanto lle choraron por as cousas que contaba y decía fixeron os mouros con os seus compañeiros e el.

Logo outra vez falaba que preñó a unha mora en a aldea donde estaban y que iba a levar pra a Guardia con os nenos de outro home.